Dla rasy Yorki wzrost i ciężar nie są ściśle określone i zależą od ogólnej wielkości psa. Głowa. Długa, mocna, dobrze umięśniona, lecz nie ciężka. Przy oglądaniu od przodu ma kształt jajowaty o gładkiej powierzchni bez bruzd lub wklęśnięć, jej profil kształtuje ciągła, od potylicy wzdłuż całego grzbietu nosa aż do jego końca, zgrabna linia łukowata bez przełomu czołowo-nosowego.

W tym celu krzyżował buldoga z białym terierem myśliwskim (White Hunting Terrier), chartem angielskim (Greyhound) i z dalmatyńczykiem oraz prawdopodobnie z pointerem. Yorki spotyka się teraz w wielu krajach na całym świecie. Najwięcej miłośników ma ona w Anglii. Ze względu na swoje właściwości psychiczne oraz oryginalny wygląd bullteriera może być zarówno miłym psem towarzyszem, jak i psem obrończym.

Mózgowioczaszka między uszami prawie płaska. Oczy trójkątnego kształtu, wąsko rozstawione, skośnie i dość głęboko osadzone, koloru czarnego lub tak bardzo ciemno piwnego, że się wydają niemal czarne. Wyraz spojrzenia przenikliwy, śmiały i pojętny.

Uszy powinny być małe, cienkie, osadzone blisko siebie, stojące. Pies powinien móc trzymać je pionowo wyprostowane.Szyja powinna być bardzo muskularna, długa o łukowatym karku, ścieniająca się od barku ku głowie, z suchym podgardlem.

Grzbiet poza kłębem krótki o prostej linii, w części lędźwiowej lekko wypukły; klatka piersiowa bardzo głęboka, szeroka o dobrze wysklepionych żebrach; brzuch podkasany o łagodnie wznoszącej się od mostka linii.
Powstała w ten sposób rasa, która odznaczała się nie tylko białym umaszczeniem, lecz znacznie lżejszą i zwinniejszą budową niż mieszańce zwane Buli and Terrier Dog. Jednakże hodowcy mieli wiele kłopotów z dziedziczną głuchotą całkowicie białych psów. Z czasem pojawiły się bulteriery także o maści ciemnej, m.in. pręgowanej.