Wzorzec Owczarka Środkowoazjatyckiego

Wrażenie ogólne

owczarek środkowoazjatyckiTurkmeński Środkowoazjatycki Wołkodaw jest powyżej średniego wzrostu. Dolna granica wys. w kłębie dla psów – 68 cm, dla suk – 60 cm. Pies, o silnej, harmonijnej i proporcjonalnej budowie i zwartym tułowiu.
Nieco wydłużonego formatu. Typ konstrukcji: ciężki, kościec masywny z dobrze rozwiniętą muskulaturą.
Skóra gruba z rozwiniętą tkanką podskórną, elastyczna, ruchoma w stosunku do muskulatury, co sprzyja większej zwrotności podczas starcia. Charakterystyczna sprawność fizyczna i zwrotność, również i w spontanicznym ruchu obrotowym.
Na szyi tworzy charakterystyczne dla tej rasy podgardle. Posiada dobry wzrok i słuch.
Dymorfizm płciowy wyraźnie zaznaczony, samce są większe, bardziej wyraziste w typie i masywniejsze od suk.
Umaszczenie różnorodne, okrywa włosowa gęsta, z dobrze rozwinięty podszerstkiem.
W ruchu typowy jest chód: „skrócony kłus”.

Typ układu nerwowego:
Osobowość silna, zrównoważono – ruchliwa. Typowa reakcja zachowania: aktywna obrona.
Rasie właściwe są takie cechy charakteru jak; bystry umysł, niezależność, pewność swoich sił, śmiałość, bezgraniczna odwaga, nieufność, agresja wobec drapieżników i sobie podobnych, zaostrzony instynkt ochrony swojego terytorium.
Posiada wysoką zdolność do pracy, wytrzymałość i możliwości do długotrwałego marszu.
Wysokie walory bojowe i nieustraszoność. Cechy te, wypracowane na przestrzeni wieków przy ochronie stad, pozwalają na wykorzystanie turkmeńskiego Środkowo-azjatyckiego Wołkodawa, również w służbie wartowniczej.
W wyglądzie zewnętrznym i charakterze psów tej rasy, absolutnie wszystko powinno być podporządkowane jednemu celowi – skutecznemu przeciwstawianiu się każdemu przeciwnikowi, czyniącemu zamach na obiekt ochrony.

GŁOWA

Masywna, w części czaszkowej szeroka, proporcjonalna do ogólnej budowy ciała.
Odpowiadająca płci ( u samców bardziej masywna), długa, z rozwiniętymi łukami jarzmowymi.
Czoło płaskie, stop ledwo zauważalny. Głowa przy spojrzeniu z góry ma formę tępego trapezu.
Łuki nadoczodołowe mogą być zarysowane, przez co czasami powstaje wrażenie bardziej ostrego przejścia z czoła w kufę.
Kufa, tępa, znacznie krótsza od części czaszkowej (około 1/3 długości głowy), dobrze wypełniona pod oczami, i we części pomiędzy oczodołami szeroka, i prawie nie zwęża się ku nosowi. Przy spojrzeniu z przodu i z góry wydaje się prostokątna, z profilu ma formę tępego klina, z grubą górną wargą zachodzącą na dolną.
Guz potyliczny zaznaczony, jednak mało widoczny na tle dobrze rozwiniętej muskulatury szyi i części czaszkowej.
Szczęki masywne, żuchwa szeroka, z dobrze zaakcentowaną masywną brodą.
Wargi grube, górna warga zasłania dolną szczękę, tworząc wyraźną „kieszeń”. Kąty warg mogą być zaznaczone.
Linia kufy równoległa do linii czoła.
Nos, duży, czarny, nie wystający z ogólnego profilu kufy. Przy białych lub słomkowych umaszczeniach dopuszcza się brązowy nos, obwódki oczu i wargi.

OCZY

Nieduże, okrągłe, szeroko i frontalnie ustawione, w miarę głęboko osadzone.
Różnych odcieni, odpowiednio do tonu sierści lub ciemniejsze. Przeważający kolor brązowy, jednak przy jasnych umaszczeniach dopuszczalne jasno brązowe lub prawie żółte oczy.
Powieki grube, dopuszczalne niewielkie opuszczenie dolnych powiek i obecność trzeciej powieki. Pożądana nieprzerwana, ciemna obwódka powiek.
Wyraz oczu stanowczy, surowy, spojrzenie ponure i ciężkie.

USZY

Niewielkie, trójkątnego kształtu, wiszące, nisko osadzone. Podstawa małżowiny niewielka.
Ze względów użytkowych, zgodnie z odwieczną tradycją w kraju pochodzenia, krótko kopiowane w wieku szczenięcym.

UZĘBIENIE

Siekacze ustawione w prostej linii.
Zgryz ścisły nożycowy – siekacze żuchwy opierają się bliżej krawędzi siekaczy szczęki a nie o ich podstawę , albo przodozgryz bez odstępu – siekacze szczęki opierają się o podstawę lub o środek siekaczy żuchwy.
Jest to zgryz pozwalający na długotrwały twardy chwyt.
Przy ścieraniu się siekaczy związanym z wiekiem, /w wieku podeszłym, lub przy rozwojowej transformacji czaszki u młodych psów/ możliwy zgryz cęgowy.
Zęby, duże, białe, szerokie u podstawy, ściśle do siebie przylegające, w pełnym komplecie.

SZYJA

Krótka, muskularna, prawie okrągła w przekroju, nisko ustawiona (pod kątem 30-35 stopni w stosunku do linii grzbietu) z charakterystycznym podgardlem.

TUŁÓW

Potężny, o długości trochę większej niż wysokość w kłębie.
Pierś szeroka, z wypukłymi okrągłego kształtu żebrami, łagodnie rozszerzającymi się za łopatkami w stronę żeber rzekomych. Klatka piersiowa w tej części zbliżona jest do kształtu beczkowatego.
Mostek długi, z przodu umiejscowiony na poziomie łokci lub niżej., z wyjątkiem samej górnej części, praktycznie nie wysuwa się za stawy barkowe. Żebra rzekome dłuższe, przez co powstaje wrażenie wydatnego brzucha.
Kłąb wysoki, muskularny, bardzo dobrze zarysowany, zwłaszcza u samców.
Grzbiet mocny, szeroki, średniej długości, dobrze umięśniony, z niewielkim wklęśnięciem.
Lędźwie krótkie, szerokie, muskularne, dobrze wypełnione, lekko wypukłe.
Brzuch umiarkowanie podciągnięty, nieco ponad linię piersi.
Zad szeroki, dobrze umięśniony, w górnej linii prawie poziomy. Pachwina krótka.

OGON

Wysoko osadzony, szeroki u nasady, długi, opuszczony, najczęściej kształtu sierpowatego, rzadziej w trzeciej części od końca zawinięty w pierścień.
Zgodnie z tradycją, kopiowany w pierwszych dniach po urodzeniu.

KOŃCZYNY PRZEDNIE

Przy spojrzeniu od przodu, proste i równolegle ustawione.
Kąty stawów barkowych nieco rozprostowane.
Łopatki szerokie i długie – ściśle przylegające do klatki piersiowej.
Stromo ustawione, od stawu barkowego idą praktycznie pionowo do ziemi.
Przedramiona silne, proste, masywne, umiarkowanie długie, w przekroju poprzecznym prawie okrągłe, dobrze umięśnione.
Długość kończyn przednich do łokci, nieco większa od połowy wysokości w kłębie, (-indeks wysoko-nożności =51-54)
Śródręcza krótkie masywne, prawie pionowo ustawione.

KOŃCZYNY TYLNE

Przy spojrzeniu od tyłu, szeroko i równolegle rozstawione, proste. Biodra szerokie, muskularne.
Kąt stawu kolanowego nieznacznie wyrażony, i znajduje się na jednym poziomie z łokciowym.
Stawy skokowe silne, grube, szerokie, o ledwie widocznych rozwartych kątach.
Sródstopia masywne, prawie pionowo ustawione. Kości piętowe długie.

STOPY

Łapy duże, masywne, okrągłego kształtu, palce zwarte, sprężyste, wysklepione.

RUCH

Najbardziej typowy: krótki, sprężysty, nieśpieszny kłus., ze swobodnym wymachem przednich i silnym wybiciem tylnych kończyn, przy przyspieszeniu przechodzący w galop.
W kłusie górna linia, równa i stabilna.
Przednie i tylne łapy schodzą się w ruchu, pod tułowiem, ku linii centralnej. Stawy w ruchu powinny się rozprostowywać swobodnie.

POKRYWA WŁOSOWA

Sierść gęsta, prosta, gruba, z dobrze rozwiniętym podszerstkiem. Na głowie i przedniej stronie nóg, sierść krótka, ściśle przylegająca.
Rozróżnia się typy o długim włosie okrywowym ( 7-8 cm) na uszach, szyi, ogonie i tylnej powierzchni nóg, oraz krótkim (3-5 cm) włosie, gładko przylegającym.
Pośrednie typy owłosienia sytuują się między nimi.

UMASZCZENIE

Różnorodne: białe, czarne, szare, słomkowe, rude, bure, pręgowane, typu płaszczowego, łaciate, jednak przy każdej maści powinny być dobrze wyrażone typowe cechy rasy.
Na białym tle dość często występują cętki.
Konieczna jest dobra pigmentacja nosa, pożądana ciemna pigmentacja obwódki warg i powiek.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE

Wnętrostwo, samce w suczym typie, u psów wąska lekka głowa, zaostrzony pysk, brak więcej niż dwóch zębów, o ile nie można stwierdzić że zostały utracone w wyniku urazu.

UWAGI

Powyższy STANDARD, przedstawia opis idealnego WOŁKODAWA pochodzenia azjatyckiego.
Każdy defekt, pogarszający eksterier w porównaniu z wyżej opisanym, powinien być rozpatrywany w zależności od stopnia zaakcentowania jako niedostatek, wada, albo wada dyskwalifikująca.
Wadami są również wszystkie odchylenia w zachowaniu i eksterierze psa stojące na przeszkodzie jego naturalnemu wykorzystaniu jako wołkodawa, lub bojownika przeciw każdemu przeciwnikowi, obrońcy opiekuna i jego dobytku.

KRYTERIA OCENY RASY

KOMENTARZ do OPISU WOŁKODAWA pochodzenia AZJATYCKIEGO

Każdy Sędzia biorący na siebie obowiązek sędziowania tej rasy, nie powinien pomijać faktu , iż przy ocenie WOŁKODAWA, decydującą rolę odgrywa możliwość jego skutecznego naturalnego wykorzystania zgodnie z przeznaczeniem.

Dlatego ażeby prawidłowo ocenić wszystkie zalety i niedostatki WOLKODAWA., a także odrębności jego cech eksterieru w nawiązaniu do umiejętności wykonywania określonych funkcji ruchowych trzeba pamiętać że: Pierwszeństwo daje się harmonijnym, proporcjonalnie zbudowanym, zbalansowanym we wszystkich szczegółach, silnym fizycznie zwierzętom.

Dla tej rasy NIETYPOWE są zwierzęta drobne, cienko kościste o słabej muskulaturze, tak samo jak, miękkie, limfatyczne i zbyt ciężkie. Trzeba jednak uwzględnić, bardzo późne ( ok. 3-ech lat) formowanie się psów. Toteż młode psy, które nie zdążyły jeszcze uzyskać masywności, mocy, i wielkości właściwych dojrzałym zwierzętom, mogą mieć mniejsze wymiary.